Αν με ρωτούσε κάποιος ποιο είναι το πιο σημαντικό ίσως βήμα στην προσωπική εξέλιξη, θα απαντούσα χωρίς δεύτερη σκέψη: η αυτοαγάπη. Όχι σαν έννοια αφηρημένη ή μόδα της εποχής, αλλά ως καθημερινή, εσωτερική στάση απέναντι στον εαυτό μας.
Η αυτοαγάπη δεν σημαίνει να είμαστε τέλειοι. Δεν σημαίνει να είμαστε πάντα “καλοί” ή να αγνοούμε τα λάθη μας. Σημαίνει να μπορούμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας με ειλικρίνεια και τρυφερότητα. Να αναγνωρίζουμε τις πληγές μας, χωρίς να τις κρίνουμε. Να μπορούμε να πούμε: "Σε βλέπω, σε καταλαβαίνω, και είμαι εδώ για σένα".
Ζούμε σε έναν κόσμο που μας έχει μάθει να κυνηγάμε την αποδοχή απ’ έξω. Όμως το πιο βαθύ κομμάτι μέσα μας διψά για κάτι πιο ουσιαστικό: να αγαπηθούμε από εμάς τους ίδιους. Η αγάπη αυτή δεν έρχεται αυτόματα – είναι μια εσωτερική εργασία. Μια καθημερινή υπενθύμιση ότι είμαστε άξιοι της αγάπης, ακόμα και όταν δεν αποδίδουμε, ακόμα και όταν αποτυγχάνουμε.
Αυτοαγάπη είναι να φροντίζω το σώμα μου, να τιμώ τις ανάγκες μου, να λέω «όχι» όταν κάτι με πονά, και «ναι» όταν κάτι με εμπνέει. Είναι να ζητάω βοήθεια όταν τη χρειάζομαι, να συγχωρώ τον εαυτό μου όταν παραπατά, και να επιτρέπω στον εαυτό μου να λάμπει χωρίς ενοχή.
Δεν είναι εγωισμός. Είναι προϋπόθεση. Για να αγαπήσω αληθινά κάποιον άλλον, πρέπει πρώτα να έχω χτίσει μια ζεστή, σταθερή σχέση με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Γιατί τελικά, η πιο σημαντική σχέση που θα έχουμε ποτέ, είναι αυτή που χτίζουμε με τον εαυτό μας.
