Κάποια στιγμή στη ζωή, έρχεται αυτή η στροφή. Δεν γίνεται με φανφάρες, ούτε με μεγάλα λόγια. Γίνεται σιωπηλά, μέσα μας. Είναι η στιγμή που σταματάμε να κατηγορούμε — τους άλλους, τις συνθήκες, το παρελθόν — και λέμε: «Από εδώ και πέρα, η ζωή μου είναι δική μου ευθύνη».
Αυτό δεν σημαίνει πως φταίμε για όλα. Δεν σημαίνει πως οι πληγές μας δεν ήταν αληθινές ή πως οι άλλοι δεν μας πόνεσαν. Σημαίνει όμως κάτι βαθύτερο: πως επιλέγουμε να μην μείνουμε αιχμάλωτοι αυτών των πληγών. Πως δεν θα περιμένουμε κάποιον να μας σώσει ή να μας “καταλάβει” για να ξεκινήσουμε να ζούμε.
Η ανάληψη ευθύνης είναι πράξη ενηλικίωσης της ψυχής. Είναι η στιγμή που λέμε: «Ό,τι μπορώ να αλλάξω, θα το αλλάξω. Κι ό,τι δεν μπορώ, θα μάθω να το αντιμετωπίζω με δύναμη και σοφία». Είναι να παίρνουμε τις αποφάσεις μας συνειδητά, να στεκόμαστε όρθιοι όταν πέφτουμε, και να βλέπουμε πως μπορούμε να εκμεταλλευτούμε μια δύσκολη κατάσταση για να αναπτυχθούμε, να δυναμώσουμε, να ωριμάσουμε πνευματικά.
Είναι δύσκολο στην αρχή. Γιατί σημαίνει πως δεν έχουμε πια άλλοθι. Μα ταυτόχρονα είναι και το πιο απελευθερωτικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε. Γιατί όταν πάρεις στα χέρια σου το τιμόνι, νιώθεις επιτέλους πως η ζωή σου ανήκει.
Κι εκεί αρχίζει η αληθινή αλλαγή.
