Η αυτοεκτίμηση δεν φωνάζει. Δεν είναι έπαρση, δεν είναι αλαζονεία. Είναι αυτή η σιγανή αλλά σταθερή φωνή μέσα μας που λέει: «Αξίζω. Είμαι αρκετός, όπως είμαι». Και δεν χρειάζεται να το αποδείξω σε κανέναν.
Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε μαθαίνοντας πως η αξία μας εξαρτάται από τις επιδόσεις μας, από την αποδοχή των άλλων, από το πόσο “καλά παιδιά” είμαστε. Μα η πραγματική αυτοεκτίμηση γεννιέται αλλιώς. Γεννιέται όταν αρχίζουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας με μάτια κατανόησης και όχι κριτικής. Όταν σταματάμε να συγκρίνουμε, να μετράμε και να αυτοϋπονομευόμαστε.
Η αυτοεκτίμηση είναι σαν έδαφος. Αν είναι σταθερό, μπορείς να σταθείς, να χτίσεις, να απλώσεις φτερά. Αν όχι, όλα μοιάζουν εύθραυστα. Γι’ αυτό και είναι τόσο σημαντικό να την καλλιεργούμε: με πράξεις φροντίδας, με όρια, με ειλικρινή αυτογνωσία.
Δεν χρειάζεται να είμαστε τέλειοι. Χρειάζεται να είμαστε δίκαιοι με τον εαυτό μας. Να μας δίνουμε χώρο να μαθαίνουμε, να κάνουμε λάθη, να προχωράμε.
Γιατί τελικά, όταν ξέρεις ποιος είσαι, δεν έχεις ανάγκη να το φωνάζεις.
Το εκπέμπεις.
