Το να είσαι καλός άνθρωπος είναι όμορφο. Αλλά όταν η καλοσύνη γίνεται τρόπος επιβίωσης, γίνεται βάρος. Το “καλό παιδί” είναι αυτό που δεν θέλει να ενοχλήσει, να δυσαρεστήσει, να χαλάσει την εικόνα του. Που μαζεύει “όχι” μέσα του, και χαμογελάει λέγοντας “ναι”. Που φοράει πάντα τη μάσκα της ευγένειας, ακόμα και όταν μέσα του πονάει ή βράζει.
Πίσω από το σύνδρομο του καλού παιδιού υπάρχει βαθύς φόβος. Φόβος απόρριψης, μοναξιάς, αποδοκιμασίας. Ένας φόβος που συχνά ξεκίνησε από την παιδική ηλικία, όπου η αγάπη ήταν όρος και όχι δικαίωμα.
Αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ήρθαμε στη ζωή για να αρέσουμε σε όλους. Ούτε για να κουβαλάμε τα βάρη των άλλων εις βάρος της δικής μας ψυχής. Ούτε για να πνίγουμε τα “θέλω” μας για να είμαστε αποδεκτοί.
Το “καλό παιδί” χρειάζεται να μεγαλώσει. Να μάθει πως έχει δικαίωμα να θυμώνει, να λέει “όχι”, να ζητάει, να προστατεύει τον εαυτό του. Χωρίς ενοχή.
Γιατί η πραγματική καλοσύνη ξεκινά όταν περιλαμβάνει και εμάς. Και τότε, δεν είναι πια σύνδρομο. Είναι αγάπη με υγιή όρια.
